Napisy i napisy stały się niemal wszechobecne w dobie streamingu i serwisów typu YouTube. Teraz są one dodawane nie dlatego, że firmy wymagają tego prawnie, ale dlatego, że jest to wygodniejsze dla widza.
Jednak nie zawsze tak było i początkowo napisy były regulowane prawnie.
Uregulowanie dostępności napisów na poziomie legislacyjnym
Pierwszą regulacją był Television Decoder Circuitry Act, uchwalony w Kongresie USA 3 stycznia 1991 roku. Zgodnie z tą ustawą wszystkie analogowe odbiorniki telewizyjne musiały być wyposażone w dekodery napisów. Ustawa ta sprawiła, że obsługa napisów stała się obowiązkowa dla wszystkich telewizorów sprzedawanych w USA. Był to jednak dopiero początek, ponieważ ustawa regulowała jedynie dostępność dekoderów, ale nie zawierała żadnych przepisów dotyczących napisów do programów telewizyjnych.
Kolejnym krokiem była decyzja FCC, która mówiła, że programy telewizyjne muszą być opatrzone napisami. Istniały jednak wyjątki, np. dla reklam trwających mniej niż 5 minut oraz dla programów nadawanych od 2 do 6 rano.
W 1990 r. uchwalono ustawę Americans with Disabilities Act (ADA), która wymagała od obiektów publicznych zapewnienia wizualizacji dźwiękowej dla telewizji.
Przepisy dotrzymywały kroku zmianom w technologii. Na przykład, ustawa Telecommunications Act z 1996 roku rozszerzyła zakres obowiązywania ustawy o obwodach dekoderów na telewizję cyfrową. Również ustawa o dostępności komunikacji i wideo w XXI wieku (21st Century Communications and Video Accessibility Act – CVAA) rozszerzyła DCA na wszystkie urządzenia, które mogą odbierać i odtwarzać treści wideo z dźwiękiem. Ustawa ta obejmowała praktycznie wszystkie urządzenia i programy, w tym te transmitowane przez Internet.
