App Store firmy Apple był oskarżany o monopol przez nieznaną liczbę razy. Apple odmawia jednak uznania siebie za monopolistę, ponieważ firma, jak twierdzi, nie dominuje na żadnym z rynków, na których działa.
Australijska komisja ds. konkurencji oskarżyła ją o bycie monopolistą na rynku oprogramowania dla iPhone’a. I nie bardzo można się z tym kłócić. Prawnicy Apple argumentowali, że App Store nie jest jedynym legalnym sposobem dystrybucji oprogramowania dla iOS i iPadOS. Jest do tego jeszcze jeden kanał, całkowicie poza kontrolą Apple – aplikacje webowe. Ci, którzy nie zostali wpuszczeni do elitarnego, zamkniętego klubu (iOS App Store), od dawna i z powodzeniem z niego korzystają. W tym momencie, wydawać by się mogło, temat można zamknąć – ale historia toczy się dalej.
Zarzut, że Apple jest monopolistą na platformie mobilnej, której jest właścicielem, jest w jakiś sposób nielogiczny. Ale nie będziemy tego aspektu omawiać. Kanał dystrybucji oprogramowania dla iPhone’a i iPada (web apps), który jest poza kontrolą Apple i jest od niego niezależny, jest faktem.
Nie da się zaprzeczyć ich istnieniu, co oznacza, że Apple nie jest monopolistą w tej dziedzinie. Jeśli jednak aplikacje webowe rzeczywiście są realną alternatywą dla App Store, to dlaczego Apple z nich zrezygnowało?
Apple nigdy ich nie porzuciło, tak na marginesie. Firma nie stworzyła App Store i nie skupiła się na nim, bo aplikacje webowe były gorsze od natywnych aplikacji na iPhone’a. Ale aplikacje webowe mają wiele wad – co nie powstrzymało setek z nich od stania się arcydziełami, choć.
Dlaczego potrzebujesz aplikacji webowych dla iOS?
Na pierwszego iPhone’a nie było zbyt wielu programów. Tysiące razy więcej było pomysłów na aplikacje, które byłyby na nim bardzo przydatne. Ale Apple wyznaczyło narzędzie do tworzenia programów firm trzecich jako mobilne Safari.
Programiści zewnętrzni byli ograniczeni do tworzenia w HTML5, ale to wystarczyło, aby stworzyć wiele programów firm trzecich, w tym kilka bardzo udanych. Istniało wiele ograniczeń, z których wiele zostało później usuniętych, – ale nikt nie obiecywał, że będzie łatwo.
Jednak programistom zewnętrznym nie wolno było pisać prawdziwego kodu. Ze względu na bezpieczeństwo użytkowników, otworzyłoby to drogę do tworzenia złośliwego oprogramowania i wirusów.
Steve Jobs został zrozumiany i uwierzyli mu, ale nie mogli się doczekać, aby dostać się do zakazanych wnętrzności kultowego urządzenia. Później okazało się, że jest jeszcze jeden powód, dla którego nie wpuszczono ludzi do wnętrza iPhone’a.
Jego rozwój wymagał kilku lat ciągłego zgiełku w trudnych okolicznościach, przez co pod błyszczącym interfejsem panował chaos, w którym poruszać się mogli tylko wtajemniczeni. Przywrócenie tego wszystkiego do porządku zajęłoby więcej niż rok. Steve nie powiedział nic o tym powodzie. Nie można wejść do środka, to wszystko.
Na co liczyli Steve Jobs i Scott Forstall, nie wiem. W ciągu 12 miesięcy sprzedaży iPhone miał zdobyć 1% światowego rynku mobilnego – smartfon, którym nikt się nie interesuje, nie jest w stanie tego osiągnąć. W rezultacie, aby dostać się „pod maskę” interfejsu iPhone’a z szaloną siłą wielu ludzi chciało.
Nietrudno było dowiedzieć się, jak działa system operacyjny iPhone’a i jak można pisać na niego prawdziwe programy. Miesiąc po premierze iPhone’a w sieci pojawiła się publikacja, w której krok po kroku opisano proces tworzenia aplikacji na iPhone’a, która wyświetlałaby na ekranie niewielki tekst.
Miesiąc później Internet został zalany takimi publikacjami, a wkrótce pojawiły się natywne aplikacje i zestaw narzędzi deweloperskich do instalacji na różnych platformach. Sytuacja wymknęła się spod kontroli, iPhone był zagrożony. To cud, że nie stało się nic strasznego. 6 marca 2008 roku opublikowano iPhone SDK. A aplikacje webowe dla iOS i iPadOS nadal są pisane. Technicznie można je nazwać alternatywą dla App Store.
